Rustig

Ondanks dat de MRI geen nieuwe tumorgroei laat zien en de bloedwaarden in orde zijn, zien we je snel achteruit gaan. De afgelopen dagen wandelde je nog een paar keer met mama. ‘Ik wandel dus ik besta’ schijnt het motto te zijn in het Brabantse land. Je slaapt veel en als je iets doet, gaat dat heel langzaam. Je aankleden gaat moeizaam. Eten gaat moeizaam. Het advies om door te gaan met de hoge dosering dexa lijkt geen enkel effect te hebben. Toen we je vandaag Gelukkig Nieuwjaar kwamen wensen, voor wat dat waard is, vonden we je moe, teruggetrokken, apathisch. Hilde en Pieter, die er ook waren, vonden dat ook. Je sportieve lijf is veranderd in dunne benen en een bol buikje. Robert en ik denken aan een hersenbeschadiging door de bestraling of chemotherapie, maar omdat wij alleen maar kunnen gissen, horen we het graag van de specialisten. In overleg met mama ga ik morgen bellen met het UMC Utrecht. Is er nog iets te doen aan deze toestand of is dit wat het is en wordt het niet meer beter?

Als we je vragen hoe het gaat, zeg je dat het goed gaat, dat je nergens last van hebt, dat je blij bent dat we er zijn. Je zegt nu voor het eerst wel dat je moe bent. De huisarts was er gisteren en die vroeg door: ‘Sluit je je ogen omdat je verdrietig bent?’ ‘Nee’ had je gezegd ‘ik vind het gewoon fijn om mijn ogen dicht te doen, maar verdrietig ben ik niet.’ Andere vragen naar je emoties kun je niet beantwoorden.

Gisteren was het oudjaar en schreven we wensen op een wensballon. Isis wilde schrijven dat ze hoopte dat je rustig zou kunnen sterven. Ik vond het cru klinken en uiteindelijk maakte ze er van: ‘Ik hoop dat je lang bij ons blijft.’ We dachten aan jou en mama toen de ballon verder en verder zweefde.

Nu ik je vandaag gezien heb vind ik dat Isis haar oorspronkelijke wens beter was. Zo lang mogelijk bij ons blijven is geen doel.

Vandaag hoop en wens ik dat, als de tijd daar is, je rustig mag sterven.