De blaffende hond

Wanneer ben ik patiënt-af?

Ik ben bang, helemaal nooit. Van de week heb ik nog een ejectiefractie-onderzoek gehad (of de pompfunctie van mijn hart nog wel goed is, vanwege de Herceptin die ik krijg). Robert ging met mee en dat was fijn. Afgelopen maanden heb ik alle onderzoeken, infusen en controles alleen gedaan. Ik vond het niet nodig dat hij mee ging, want “het stelt allemaal toch niks voor”, maar woensdag besefte ik ineens dat onze beleving daardoor anders is. Ik ben met één been in het patiëntenleven blijven staan terwijl Robert zich echt losmaakte van het ziekenhuisgebeuren en de kanker probeerde achter zich te laten.

Ik baal elke keer als ik als patiënt in het ziekenhuis kom, als er in me geprikt wordt en als er in me geknepen wordt. Deze keer baalde Robert met me mee. Gedeelde smart is halve smart.

En ondertussen tikt “mijn metgezel” weer op mijn schouder. De hond begint weer te blaffen. De slechte berichten op De Amazones over twee lotgenootjes, drukken me met de neus op de feiten. Kanker is een venijnige draak. Denk je net dat je hem aan het verslaan bent, kan ie zomaar één van zijn zeven koppen opsteken.

Daar word ik ineens toch weer erg bang van… Ik heb al een paar dagen een zwaar gevoel boven mijn linkeroog. Geen flitsen ofzo, geen hoofdpijn, maar een drukkend gevoel. En ik word soms ook heel erg moe. Dan denk ik meteen: “O, als het maar geen uitzaaiingen in mijn hersenen zijn….” Dat ik keelpijn heb en dat ik verkouden ben en dat ik daardoor ookal pijn in mijn oor heb, dat lijk ik dan totaal te vergeten.

Zo had ik van de week vele uren in de auto gezeten en kreeg ik last van mijn rug. Hoewel ik weet dat dat autorijden en die pijn bestwel eens met elkaar te maken kunnen hebben, denk ik toch meteen: “Het zal toch niet…”

Mijn metgezel, de blaffende hond, de angst die nooit meer helemaal weg gaat. Ik denk aan een lotgenootje die me moed insprak en zei: “De tijd is je beste vriend. Hou je daar aan vast !!!”