Mooi gezegd, "we doen geen kanker dit weekend", maar het blijkt niet zo gemakkelijk uit te schakelen te zijn. Na de eerste stoere fase ben ik nu terecht gekomen bij het verdriet en soms huil ik tranen met tuiten,… omdat het zo shit is,…. omdat ik dacht dat we onze portie wel gehad hadden,…. omdat ik zo bang ben en omdat ik er gewoon schijtgenoeg van heb…. Maarja…
Robert zei vrijdag dat dit het ergste is wat hem is overkomen. Dat doet echt zeer. Zijn eigen leven heeft aan een zijden draadje gehangen, hij moest accepteren wat hem overkomen was, wat hem aangedaan was en moest ook accepteren dat de gevolgen daarvan voor altijd zichtbaar waren. En toch…. zegt hij dat dit erger is. Hij zegt dat ie liever zelf ziek was geworden, omdat hij van zichzelf weet dat ie het wel aankan. Nu kan hij niks, machteloos toezien en er het beste van hopen. Ik begrijp wel wat hij zegt. Hoe raar dat ook mag klinken, ik heb liever dat ik zelf ziek ben dan dat hij of Isis ziek zou zijn.
Ik weet dat ik het wel aankan, ik ga er gewoon het beste van maken. Tour de France 2008 ga ik waarschijnlijk niet halen, maar… 2009 ligt nog binnen de mogelijkheden (yeah, right…). Of in elk geval de Ride for the Roses (afgelopen jaar in de stromende regen gefietst….)….. Dit jaar in Groningen en voor volgend jaar is de gemeente Lingewaard (waar Huissen onder valt) in de running. Ga ik mijn best voordoen, al is het liggend in een bakfiets.
De ochtenden zijn zwaar. Het vooruitzicht op een lange dag maakt het moeilijk. Gisteren heb ik Isis meegenomen naar Loes en Jeroen. Autorijden ging, maar af en toe begonnen mijn ogen te draaien. Ik ben gewoon heel erg moe maar heb geen rust om te slapen. De spanning en het verdriet is in mijn lijf gekropen en alle klachten die ik heb, komen daarvandaan. Werken zou absoluut niet gaan, want daarmee zou ik het risico op een totaal andere vroegtijdige dood enorm vergroten. Is niet handig.
Isis was lekker met de jongens aan het spelen, toen ik Loes vroeg of ze mijn haar af wilde scheren als het moment gekomen is. Ik geloof dat het tussen de 10e en 14e dag uit gaat vallen. Ik wil dat moment voor zijn. Ik was verbaasd dat ze gewoon meteen Ja zei, want ik realiseer me heel goed waar ik haar mee opzadel. Gelukkig kennen we elkaar al heel lang. We gaan er gewoon een ontzettende jankavond van maken, misschien wel met cola en zoutjes. Kan geen Spoorloos tegenop.
Ik ben al druk bezig geweest om petjes en hoedjes te bestuderen. Ik ga in eerste instantie niet voor een pruik. Het lijkt me zo rot zitten, zo heet… Ik vind dat het allemaal in eerste instantie comfortabel voor mezelf moet zijn en dat het dan zo zichtbaar is dat je kanker hebt, tja, dat is dan jammer. Ik heb vrijdag een paar mutsjes besteld, zodat ik in elk geval iets in huis heb. Een pruik kopen kan later ook altijd nog.
Dus mocht u een hoed- en petdragende familie voorbij zien komen, buiten prinsjesdag om, dikke kans dat wij dat zijn.
Case of Dees 
Dees (ga je maar noemen zoals de rest van de wereld je noemt hoor.)
Iedere keer weer lees ik met ingehouden adem je blog. En eindig met tranen in mijn ogen. Ik vind het gewoon zo godvergeten oneerlijk allemaal.
Maar ik heb bewondering voor je strijdlust. En ook voor het feit dat je zo realistisch bent. En hoe je dat allemaal kunt omschrijven….. je zou aan het einde van deze strijd deze verhalen moeten bundelen en laten publiceren, zou je naar mijn idee een best seller mee hebben.
Groetjes…..en als ik in de toekomst een hoed/pet dragend gezin tegenkom….. dan weet ik in ieder geval wie het zijn!!!!
Hey Dees.
ik leef met ke mee en betrapt mezelf erop dat ik elke dag (soms wel een paar keer per dag) ff je bloggie check om te kijken hoe het met je gaat.
ik herken alles wat je zegt van mijn moeder.. die heeft het ook gehad…
gelukkig ben je sterk en lekker lakoniek (of hoe je het ook schrijft)
die houding is het..die mijn moeder er ook door heen gesleept hebt.
hou dat vast 😉
en doe alles op je eigen gemakkie..
nogmaals ontzettend veel sterkte en ik denk aan je
Kus Chantal
Lieve Desirée,
We hebben al een hele tijd geen contact gehad, maar dat wil niet zeggen dat wij jullie zijn vergeten. We zijn ontzettend geschrokken toen we het nare nieuws hoorden, dat jij kanker hebt. Dit is wel heel ingrijpend in jullie nog zo jonge gezinnetje. Heel dapper dat je alles zo van je af kunt schrijven en in de openbaarheid brengt. Wij wensen jou en Robert heeeeel veeeel sterkte voor de komende zware tijd. Zoek maar een paar leuke vrolijke zomerhoedjes uit (staan je vast heel leuk).
Veel liefs en we bellen jullie gauw.
Michiel en Joke.
Dees we kennen elkaar niet zo goed, maar ik merk dat ik toch veel aan je denk. Via Freya heb ik je ooit in Arnhem ontmoet, en het was gelijk gezellig, en er was tijdens dat etentje een moment aan de eettafel waar we met een aantal ‘vreemde’ meiden allemaal tot tranen geroerd waren – omdat we elkaar zo donders goed begrepen (vanuit onze gedeelde vruchtbaarheidsproblemen). Een moment om nooit te vergeten. Ik vond je altijd een kanjer en de manier waarop jouw drang tot informatie verzamelen zich vertaalde, en vertaalt, naar het delen en helpen van lotgenoten, daarin ben je uniek (hoezeer je dat zelf ook wegwuift).
Ik woon in Engeland en alhoewel we via de mail wel geroepen hebben om elkaar hopelijk nog eens te bezoeken, is dat er tot nu toe niet van gekomen (mijn ouders wonen niet zover van jou vandaan). Maar je bent, zeker nu, in mijn gedachten.
Ik verloor ondanks en onverwacht een goeie vriendin. Niet zo lang daarvoor verloor mijn beste vriendin een (icsi) jongetje van 5. Twee gebeurtenissen die mij erg bewust hebben gemaakt van mijn sterfelijkheid, van de broosheid van het leven, van de moker die zomaar ineens op je hoofd kan vallen. Waardoor ik nog meer geniet van mijn iedere dag. Ik lees jouw verhalen en ik realiseer me, dat het een ieder van ons kan overkomen, maar dat je nooit voorbereid bent. Ik realiseer me dat gedachten aan sterfelijkheid voor jou ineens wel heel dichtbij komen, en het maak me een voorstelling van het intense verdriet dat je moet overvallen, als je jezelf toelaat die kant op te denken. Dat jij gelijk alle middelen aangrijpt om dingen beter te begrijpen; te concretiseren; te confronteren; te verwoorden en een stukje te verwerken; dat bewonder ik enorm in je. Ik blijf je volgen, en ik duim mee dat de kralenketting niet te lang zal worden, en uiteindelijk zal vervagen voor jou en je geliefden tot een herinnering. Dat je steun zal krijgen van lotgenoten, zoals M, die je ineens weer hebt ‘gevonden’, zoals jijzelf ongetwijfeld weer heel veel andere mensen gaat steunen met het delen van jouw eigen strijd. Dat je strijdlust en je direkte aanpak intact blijft. Enne die hoedjes, daar ga je een trend mee zetten, ik doe deze zomer uit loyaliteit met je mee. Veel liefs!!
Lieve dappere Dees,
Je zit nu in het ziekenhuis, ik denk aan je.
Wat geweldig fijn dat je een soulmate hebt in M, dat is inderdaad wel heel griezelig he hoe dat ineens samenvalt.
Realiseer je je wel wat je schreef, dat je haar erdoor gaat slepen. Tekenend voor jou! Je weet dat ik ook een soulmate had, dat is zooo fijn, je maakt hetzelfde mee en kunt alles met elkaar delen met een half woord.
Wat een goed plannetje, allemaal een hoedje/sjaaltje op, is denk ik ook een goeie manier om Isis te laten wennen he?
Weet je wat mijn twinny destijds heeft gedaan, eerst haar haar heel kort laten knippen, dat vond ik een top idee, maar misschien denk jij er juist weer anders over.
Dikke kus
Ellen
(ook voor Robert en je familie en vrienden, het is megazwaar om machteloos aan de zijlijn te staan ja)
Lieve Dees,
Ik denk alsmaar aan je, als ik BV geef… Het is zo oneerlijk.
Isis is een knappe meid zeg! Wat een mooie blonde haren. Wat zul je trots zijn.
Ik ben natuurlijk op mijn werk een enorme mutsendraagster, wat dacht je! Ik doe straks weer met je mee. Als je mijn mutsen wat vindt, wil ik er wel een paar voor je bestellen. Maar dan moet je eerst maar even kijken of je het wat vindt. Ze zitten heel erg prettig in elk geval. En zijn emorm hip.
Ik hoor het wel.
Dat lieverd, ik hoop dat de klier niet positief is en dat het vanaf nu gewoon allemaal positief nieuws wordt! Ik geef je een enorme dikke cyberhug!!!!!
Liefs Talitha
Vergeet ik nog de link mee te sturen!
http://www.scrubs.com/detail.aspx?ID=941
Hier staan de mutsen, moet je maar even rondkijken. Ik vind de SuperTieCaps het fijnst.
Beste Dees,
Regelmatig lees ik jouw verhalen en elke keer krijg ik een brok in mijn keel. Ik hoop dat er voor jullie weer heel snel betere tijden aanbreken! Wat is Isis trouwens een prachtige meid zeg!
Ze heeft het maar getroffen met zo’n dappere moeder!
Groetjes Lisa
Ken je http://www.xs4all.nl/~mjmonne/?
?
En ja, ik ben ook liever degene die wat mankeert (als ik moet kiezen) machteloos ernaast staan lijkt me vreselijk! (ook al is het voor jezelf, als ´lijdend voorwerp´, ook niet mis..)
Herken heel erg jouw drang naar informatie, voor mij een manier om toch een beetje ´grip´ te houden-hebben..
Sterkte maar weer!
Groetjes, Harma/Mien
hoi desiree,
de woorden ontbreken me nu nog even, wat kan je zeggen over zoveel moed, verdriet,
heel heel veel sterkte
veel liefs yolenthe
Ik schrijf deze reactie ook mede namens Oma.
Ze heeft erg met je te doen en zal jou in het rijtje zetten van degene die haar gebed heel hard nodig hebben.
Ook ik wens jou en Robbert heel veel sterkte toe.
Tante Maria
De nacht kan niet zo
donker zijn
of er is ergens een kleine
ster te vinden.
De woestijn kan niet zo
troosteloos zijn
of er is toch ergens een
kleine oase.
Er zijn bloemen
die zelfs in de winter
bloeien.
Ergens blijft ons altijd
een kleine vreugde
gegeven.
lieve cecile (ik ben nog niet toe aan dees :)) (jullie hebben ook allebei een ander uiterlijk in mijn hoofd ;))
ik merk dat ik elke keer als ik een stukje van je lees ik nogsteeds niet begrijp dat het echt waar is, dat ik elke keer weer stomverbaasd ben, en verdrietig. we kennen elkaar dan misschien niet echt, maar ook wel echt! daarom denk ik regelmatig aan je en stuur ik steeds goeie vibes jouw kant op!
go girl!
ik vind je blog heel mooi, ook al wilde ik natuurlijk dat je een andere film beschreef.
heel veel liefs,
maan
ps. ik vind de mutsen uit de link van talitha prachtig