Vandaag ben ik veertig geworden. Ik heb het gehaald. Godzijdank… ik heb het gehaald.
Ik had eigenlijk een groot feest willen geven, maar door de diagnose bij mijn zus had ik er ineens geen zin meer in. Sterker nog, ik zag er tegenop. Niet zozeer tegen het veertig worden. Daar kan ik alleen maar verheugd over zijn. Het voelt ook een beetje alsof ik niks meer hoef. Ik hoef niks meer te bereiken. Ik hoef niks meer te bewijzen. Dit is wat het is. Dit is wat ik ben geworden en beter wordt het niet. Als ik meer of anders had gewild, had ik daar eerder mee moeten beginnen. Ik weet niet of het goed genoeg is, voor mezelf of voor mijn omgeving, maar dit is wel wat het is en daar doen we het dus maar mee. En dat geeft in zekere zin een gevoel van rust.
Waar ik tegenop zag, was het vieren van mijn verjaardag. The blues, zoals ik die ook bij Oud en Nieuw heb. Ik besloot niks te vieren. Isis was logeren bij opa en oma. Daar zijn we haar vanmorgen op gaan halen. We hebben volgens traditie aardbeientaartjes (met bakje van bladerdeeg) gegeten. Vanmiddag ben ik met Isis naar haar zwemles gegaan en vanavond heeft Robert een maaltijd van tapas gemaakt.
Het was een koude, regenachtige dag en dat hielp niet echt voor mijn gemoedstoestand. Chaos in mijn hoofd. Ik ben gewoon niet blij. Ik kan het niet precies handen en voeten geven, maar het hangt als een zware wolk boven mijn hoofd. Het is niet nieuw. Het is al een hele tijd zo. Ik ben prikkelbaar. Ik reageer overal heftig op. Alles in mij zegt dat ik mijn biezen wil pakken, wil vluchten, weg wil rennen. Rust in mijn hoofd. Rust in mijn lijf. Ik kan niet precies zeggen wat het nou is. Het is niet zomaar op te lossen is. Ik kan niet eens bedenken wie of wat me zou kunnen helpen.
Het is goed zoals ik ben geworden met mijn veertig lentes, goed genoeg. Nu alleen nog een beetje blijer voelen…
Case of Dees 
Van harte proficiat met je 40 jaar, Desirée. Het was vandaag inderdaad geen geschikte dag om je opgewekt te gaan voelen.
Hoop doet leven. Misschien overvalt je zomaar plotseling op een gewone ordinaire dag, als je er niet op gefocust bent een kort moment een gevoel van geluk. Dat wens ik je toe.
Mariet v S
He, Dees, natuurlijk van HARTE!
40 worden was voor mij ook als een zwaard van damocles, zo een beetje een einde aan de vruchtbare periode, een streep eronder, definitief…(wij wilden nog zo graag een (levend) kindje)..
Bij jou speelt er natuurlijk ook zoveel meer, niet alleen nu, maar ook de afgelopen jaren..
En ja, stevig in de schoenen, sterk, dapper…allemaal dingen die ik je toedicht, maar ook dingen die ik herken en daarbij ook de grote valkuil dat het moeilijk is om even niet sterk te zijn..(ik projecteer maar even flink, je ziet het)..
Geef je verdriet ook de ruimte meissie, het is er, om alles wat er niet is (gekomen) en om de zwaarte van het ziekzijn en nu ook nog de zorgen rondom je zus..
Wel een beetje heel veel!
Een warme virtuele omhelzing!
Liefs, Mien (Harma OBGYN)
Désirée, van harte gefeliciteerd! Wat jammer dat je gevoel je verstand niet volgt de laatste tijd. Of misschien zit juist dat verstand wel in de weg. Ik wens je veel mooie momenten in het nu toe. Vandaag is de dag die ons gegeven is. No wonder it’s called present!
Liefs, Mikki
NB. Maar heb je de blues, dan heb je blues, dan is dat maar eenmaal zo. Het is ook nog eens erg begrijpelijk. Vind ik. Maar ik gun je beter/fijner. Dat dan weer wel.
Hoi Dees,
Natuurlijk ben je niet blij.Ik weet nog precies hoe ik me voelde toen mijn zus kanker had, je omschrijft het precies,ik zie mezelf nog fietsen en voelde daarbij die donkere dreigende wolk.Ook op een akelige kille dag in mei, drie maanden na haar operatie.Het was een loodzwaar gevoel dat je niet kunt omschrijven.Net als jij had ik toen jonge kinderen. En ik genoot van ze maar ze namen dat gevoel niet weg. Ik wist toen al dat het niet meer goed zou komen.Ik hoop voor jouw zus dat dat wel zo is,maar ik snap je onrust helemaal. Kanker is iets wat alles beheerst. En het is voor jullie opnieuw afwachten hoe en wat. Maar Dees, ik kan je wel zeggen dat er ooit heel veel later weer momenten zijn waarop je je vredig voelt en in zekere zin gelukkig.Dat je ineens geniet van de zon, de warmte of momenten met je gezin.
Hoi Dees,
Ik ben de moeder van Gerda en we hebben al eens gemaild. Ik heb je laatste verhalen gelezen en ben er erg van geschrokken en wordt er verdrietig van. Hoeveel kan een mens verdragen. Ik wens je heel veel sterkte met alles en ik hoop dat de toekomst er weer beter uit mag zien.
Lieve Désirée,
Nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik heb vrijdag wel aan je gedacht, maar was niet in staat (migraineaanval) je een felicitatie-mailtje te sturen.
Jammer, dat het blijde gevoel dat bij jarig zijn hoort, je in de steek heeft gelaten. Het is ook heel overweldigend als je zo dichtbij zo iets heftigs weer mee moet maken.
Ik wens dat het met Hilde gauw de goede kant op gaat en dat jullie je allebei weer vrolijker zullen gaan voelen en een zonniger toekomst tegemoet mogen gaan.
Liefs, Jeanne.
nog gefeliciteerd met je 40 verjaardag meid en hoe is het met je zus nu dan
xxx annemarie
Lieve Dees,
Ik ben onder de indruk van hoe je je gevoel weet te verwoorden en durft te kijken en stil te staan bij wat er is. Ja daar word ik weer stil van. Ik hoop dat je je enige dagen na dit bericht weer iets anders voelt ook al wil het zonnetje nog niet doorbreken.
Sterkte en liefs!