Vanmorgen heb ik weer een dosis Herceptin gehad, nummer 13. Zucht, nog 5 te gaan. Ik heb er ontzettend genoeg van om daar elke keer weer te zitten. Elke keer weer voel ik me de patiënt. Elke keer weer zit ik tussen de mensen die kanker hebben, die chemo krijgen. Ik weet dat het goed voor me is, maar ik heb er zo genoeg van.
Ik had mijn laptoppie meegenomen om mijn administratie bij te werken. Efficiënt gebruik maken van mijn tijd. Alles verliep soepel. Toen ik klaar was, stapte ik in de lift. Op de eerste verdieping ging de deur open, de verdieping waar ook de verlos- en kraamafdeling zit. Er stapten een man en een vrouw in een rolstoel in met hun net geboren babietje, in een doek gewikkeld, in de maxicosi. Ik feliciteerde ze en vroeg of ik mocht kijken. Ik vroeg hoe ze heette. Ze had een mooie naam. We glimlachten naar elkaar. De lift kwam ondertussen aan op de begane grond. De man, de vrouw en het kindje stapten uit. Ik riep ze nog na: “Veel geluk…..” En terwijl ik dat riep, voelde ik mijn tranen in mijn ogen branden. Een scherpe pijn dwars door mijn hart. Ik had ook nog zo graag een kindje gewild……
Ik dook de WC in, even huilen. Ik zocht de computer op en plaatste een berichtje op De Amazones, even vertellen, even mijn verdriet delen. Ik droogde mijn tranen.
In de auto hoorde ik op mijn voicemail dat een vriendin gebeld had. Ik belde haar terug en vertelde over de man, de vrouw en het babietje. Mijn stem brak. Ik moest huilen, heel hard huilen. Het luchtte op. Rationeel is er vanalles over te zeggen, maar dat doet niets af aan het verdriet. Het beheerst mijn dagen niet, maar het is er wel en soms, op onvoorspelbare momenten, komt het zonder aankondiging aan de oppervlakte. Vlijmscherp, snoeihard. Huilen helpt. Huilen lucht op. Wat zeep is voor het lichaam, zijn tranen voor de ziel.
Case of Dees 
Lieve Dees, gewoon even een dikke knuffel van mij, liefs
Fré
Lieve Dees,
Wat ben je toch een kanjer dat je je verdriet weer zo kan delen.
Dit kost heel veel tijd.
Virtuele kus vanuit Schiedam, en morgen krijg je een echte.
Car
Een dikke knuffel….!!!
lieve dees
ff een hele dikke tuut uit het hoge noorden
xxx annemarie
Ik kan me nog herinneren dat dat een van mijn eerste, zéér tactvolle, opmerking naar jou toe is geweest toen ik hoorde dat je borstkanker had……
Schaam me er nu nog voor…..
Maar deze pijn kan ik wel met je delen, daarvoor kwamen we tenslotte allemaal op Freya destijds, hoezeer onze levens ook een andere wending hebben genomen.
Lieve Dees, een hele dikke knuffel, omdat je zo’n mooi mens bent en je leven eigenlijk heel anders had moetne lopen….
Dikke kus van Anja!
Zo herkenbaar….zucht…. Heel veel sterkte meis, ik leef met je mee!
Veel liefs, Anke
Ook even een virtuele knuffel van mij… ik kan heel goed begrijpen dat het een confronterend moment was, moeilijk hoor. Ik kan je verdriet voelen in je woorden.
Liefs Marianne
I know, toen ik jouw berichtje las dacht ik nog: hoe kan ze het vragen en belangstelling tonen, terwijl het zo zeer kan doen, dat gemis..
Ik moet eerlijk zeggen dat ik jarenlang zulke situaties vermeden heb, omdat ik wist dat ik er verdrietig van zou worden, dat prille geluk, dat kleintje, dat…
Eigenlijk vermijd ik het liefst het nog steeds..hoewel ik het anderen erg gun, hoewel ik het gemis een plaats gaf, toch is die plek niet gefixeerd, maar wisselend, daarom overvalt het me soms nog, het rauwe, het pijnlijke, het verdriet..
I know..en ik voel met je mee!
Liefs, Mien