Deze week heb ik drie halve dagen gewerkt, maandag, woensdag en vrijdag. Een gevarieerd weekje… Maandag ben ik naar Breda (ons kantoor) gegaan en heb ik onder andere een gesprek met de directeur en met onze HR manager gehad. Woensdag heb ik thuis gewerkt en allerlei lijsten en papieren ingevuld en mijn computer geupdate. Gisteren had ik met Aico afgesproken in een ziekenhuis in Utrecht. We zouden een arts opzoeken en daarna wat overdracht doen. Ik was ontzettend verkouden en inmiddels zo hees dat ik nauwelijks meer kon praten. En helaas, praten is zilver en zwijgen is goud, gaat voor mij niet op.
Toen ik het ziekenhuis binnenkwam, vond ik het al erg spannend. Het is zo confronterend om daar weer rond te lopen, met mijn korte haartjes, met mijn extra kilo’s. De arts in kwestie was er niet, maar we gingen even naar de dagbehandeling Oncologie. Daar werd ik wel herkend, maar ze waren er niet van op de hoogte dat ik borstkanker had. Tja, dus toch mijn verhaal verteld en erover gepraat……. We kregen wat te drinken en een chocolaatje, echt ontzettend lief…
Ineens zag ik de film weer aan me voorbij trekken. Ik voelde het weer zo duidelijk, borstkanker gaat voor mij niet over het verliezen van een borst of mijn haar. Borstkanker betekent dat ik de dood in mijn nek voel hijgen en het nog maar de vraag is of ik de snelste ben. Confronterend, heel confronterend. Ik voelde de tranen branden. Na afloop beneden nog koffie gedronken. Godzijdank was ik daar niet alleen, maar met Aico, die ik erg graag mag en die ik ook al wel weer een tijdje ken. We spraken over een verpleegkundige die vorig jaar met ons de Ride for the Roses fietste. Zowel zij als haar zus hadden borstkanker. Ineens liepen de tranen over mijn wangen. Alsof het gemakkelijker is om over iemand anders te huilen dan over mezelf. Het lotgenootje, met wie ik donderdag koffie dronk, zei ook zoiets. Ik kon dat niet direct plaatsen, maar ineens snapte ik het.
Poeh,… ik voelde vandaag heel duidelijk, ik ben er nog helemaal niet. Fysiek trek ik het allemaal wel, maar mentaal heb ik echt nog een traject af te leggen. Het is niet zo dat ik het gevoel had dat ik dit soort bezoekjes voorlopig niet meer moest doen, maar ik heb me wel gerealiseerd dat ik rekening moet houden met de impact. Zorgen dat ik niet alleen ben, zodat de ander het initiatief kan nemen en zorgen dat ik genoeg verwerkingstijd heb. Ik moet zeggen, ondanks mijn verdriet, was ik ook wel trots op mezelf, dat ik het mezelf toestond om het zo duidelijk te voelen en te weten dat ik dit gevoel serieus moet nemen en er tijd en ruimte voor moet maken. Ik moet het doen, ik moet het zelf aangeven. Het is voor anderen zo ontzettend lastig om in te schatten. En eigenlijk voor mezelf ook. Het is een kwestie van Trial en Error, proberen, ervaren en aanpassen.
Snotterig en jankerig ben ik in bed gekropen. Redelijk goed geslapen en ik voel me al weer wat beter…
Case of Dees 
Jeetje Dees, dat was me het weekje wel….. Weet je, misschien is het wel goed, die confrontaties nu. Je bent er eigenlijk, als ik je verhalen zo lees, zo “doorheen gefietst”. En je zei het zelf ook al een keer, dat je die mentale klap misschien nog een keer moet krijgen. Als het dan zo komt, onder de zielende begeleiding van lieve collega’s, dan is dat toch eigenlijk heel goed??? Meteen erover kunnen praten, de tranen laten lopen, jeetje, het is wat je zelf zegt, de dood hijgt je in de nek, dan mag je wel een keer huilen hoor….. Enne….. voor wat het je waard is: ik HOOP uit het diepst van mijn hart dat jij de snelste bent!!!
Lieve Dees,
Wat een intense week met heb je achter je liggen! Met zoveel inzichten. Maar je hebt het weer gedaan, powergirl. Herkenbaar wat je schrijft over het verdriet voelen.
liefs Annemieke
Jee,wat moeilijk, hé? Ik voel met je mee. Ik zie er als een berg tegenop om weer voor het werk die ziekenhuizen in te gaan. Nu zeker nadat ik je ervaringen heb gelezen. Geniet lekker van je weekend, meid! We spreken elkaar snel. Kus
HOI DEES
WAT BEN JE EEN DOORZETTER HEB VEEL BEWONDERING VOOR JOUW EN JE GEZIN.
DIKKE KNUFFEL ANNEMARIE
Het is maandagmorgen. Als eerste werk lees ik uitgebreid het Brabants Dagblad. En jawel, daar lacht onze dochter me toe. Heerlijk zoals je straalt op die foto. Zo de toekomst in, dan moet die toch stralend worden. Lekker dat je haartjes intussen al weer wat langer zijn en een kleurtje hebben gekregen. Zo zullen de mensen op straat je wel niet herkennen. Ik hoop dat je me nog vaak of vanuit de krant, maar liever in het echt, toelacht.
Groetjes je moeder.
Lieve Dees, wat is dat huilen om anderen herkenbaar. Dit weekend ook een aantal slechte berichten gehad uit naaste kring. Ik huil,worstel en kom wel weer boven… We houden ons taai, toch? Liefs, Diaan
Hoi Desiree,
Wat zie ik in het Eindhovens Dagblad op maandag 12 nov.?
een prachtfoto van jou! fotogeniek hoor! Ik had de foto al op je weblog gezien, anders was het niet zeker dat ik je herkend zou hebben……
met lieve groetjes
en ook namens Jan veel zonnestralen toegewenst.
Jet
Hoi Desirée, ook ik was blij verrast je foto in het Brabants Dagblad te zien. Heel mooi. Er straalt ook vertrouwen in de toekomst van uit. Ik hoop dat je dat vertrouwen vast kunt blijven houden.
Groetjes,
Mariet
Ha lieve desiree, huil een beetje met je verhaal mee, je bent zo knap..neem je tijd voor het mentale stuk, een hele lieve groet, Tineke
Lieve Dees,
Was een tijdje druk en heb een aantal logs kunnen bijlezen nu. Meis wat een stappen heb je alweer gemaakt! Wat een spannende onderneming, die eerste werkdagen weer. En je mag idd erg trots op jezelf zijn dat je van jezelf alles zo mag voelen en doorleven, ik vind het reuze knap van je en leef heel erg met je mee. Neem je tijd en blijf vooral zo open staan voor je zelf, je verdiend het zo!
Big, big hug, Pele
Error ? Ik ben trots op je! Langzaam aan maar zoals je bent ga je dan ook gelijk weer diep.En tegen mij zei je ooit wat is het ergste wat je kan gebeuren dat je in een gat valt. Dat heb jij weer eens vanbinnen gezien! Maar je klimt er weer uit. KANJER
Lieve Dees, Dank voor je meelevende berichtje. Ik ben al weer een beetje “boven”. Nog 6x naar Rotjeknor, ben aan het aftellen en elke dag roep ik het getal harder, hihi. Ze hedden overigens niks voor mij binnen gekregen bij de Pallas…, ik zal het morgen nog eens aan een andere labo vragen?!
Lieve Dees,
Het zwarte gat… zooo herkenbaar.
Het is zeker heel confronterend met jouw beroep, oncologie-afdelingen bezoeken, zucht. Toch denk ik dat het goed is, je krijgt daar in ieder geval veel begrip, wat natuurlijk weer veel emoties oproept (ik moest altijd huilen als mensen lief tegen me praatten). Ik heb zoveel botheid en onbegrip meegemaakt op mijn arbeidstherapieplekken (wat een woord trouwens), daarom is mijn gevoel dat het dus juist goed is om samen met een lieve collega te zijn.
Het is ook zo herkenbaar dat je emotioneler bent als het anderen betreft, ik had dat heel erg met Monika.. Als ik met haar meeging met controles en onderzoeken voelde ik me juist sterk, móest ik zijn voor haar.
Een flinke snotterbui wil nog wel ’s opluchten, hou je taai meis!
Liefs,
Ellen
Je tweede “werkweek” alweer voorbij. Hoop dat het weer lekker is verlopen.
Liefs
Car
Lieve Desirée,
Je mag, zoals je zelf al aangeeft, inderdaad heel trots op jezelf zijn door de confrontatie aan te gaan en al zo snel ook. Menigeen – en ik denk dat ik daar zelf ook onder val – zou het nog niet aangedurfd hebben. Daar moet je echt sterk voor zijn. Uit alles blijkt dat jij dat zeker bent.
Desirée, heel veel sterkte tijdens dit proces van ervaren, grenzen verkennen en verwerken.
Neem er de tijd voor.
De allerliefste groetjes van Jeanne.
Beste Dees,
Ik heb al een tijdje niet meer op je site gekeken en was benieuwd hoe het met je gaat. Ik las dat je een heftige week achter de rug hebt. Ik vind het knap hoe je dit proces beschrijft en hoe je ermee omgaat. Ik wens je heel veel sterkte, kracht en wijsheid toe voor de komende periode.
Groetjes Lisa